Het werk wat ik nu doe heeft zo veel meer waarde!

Wanneer je bij Puk binnenkomt, stap je in een warm huis vol met herinneringen van een trotse moeder en oma. Het is een huis van een vrouw die het leven en alle mooie momenten viert. De foto’s op de muur laten een verhaal zien van een rijk leven. Haar kinderen, haar man en andere familie leden en vrienden vastgelegd op een moment van vreugde. Als ik met haar aan de eettafel zit met een kop koffie raken we al snel aan de praat. Heel makkelijk, warm, alsof we elkaar al heel lang kennen.

Puk was voor dat ze met pensioen ging gelukkig getrouwd met Leo, moeder van een dochter en zoon, en datatypiste van beroep bij bureau Interview (tegenwoordig Ypsos). Na de dood van haar man vond Puk het moeilijk om haar draai te vinden. Ze waren in totaal 44 jaar getrouwd. Puk is in die tijd zelf nog maar 3 jaar verwijderd van haar pensioen. Ze hadden net samen plannen gemaakt om lekker veel en ver de natuur in te gaan, maar ‘het leven’ wilde wat anders. In februari 2014 werd er bij hem de ziekte van Kahler (botkanker) gediagnosticeerd. In de eerste instantie hebben de doktoren hoop dat met de tegenwoordig verbeterde behandelingen hij hiervan kan genezen. Maar een half jaar na de diagnose nam ze afscheid van haar man en moest ze voor het eerst in 44 jaar het leven alléén aan gaan.

Wat betekent vrijwilligerswerk voor jou?

“Door het vrijwilligerswerk heeft mijn leven meer zingeving gekregen. Meer diepgang. Ik ben altijd datatypiste van beroep geweest. Dan ben je bezig met cijfertjes, resultaten. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan hoor. Ik kreeg van mijn werk destijds ook de ruimte om tussen de middag naar huis te gaan voor mijn kinderen. Dat is tegenwoordig niet meer voor te stellen. Maar het werk wat ik nu doe heeft zo veel meer waarde! Werken met mensen, of met cijfers, dat is natuurlijk gewoon niet te vergelijken met elkaar.”

Hoe ben je bij ‘Voor Elkaar In Zuid’ terecht gekomen?

“Na de dood van mijn man heb ik eerst een lange tijd thuisgezeten. Het was moeilijk voor mij om m'n draai te vinden. Toen ik zelf met pensioen ging wist ik dat ik in beweging moest komen. Tja je bent natuurlijk gewoon alléén en wat moet je dan? Nu doe ik voor 2 oudere vrouwen per week de boodschappen en sta ik achter de bar in het buurthuis op de tweede van der Helstsstraat. Heel erg fijn! Soms schrik ik van de positieve reacties.” Ze lacht wat onwennig.

Vind je het moeilijk om een compliment aan te nemen, of trots te zijn op jezelf?

“Ja, ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Mijn kinderen zijn wel trots op me. Het voelt voor mij zo gewoon om mee te draaien en onder de mensen te zijn. Het voelt een beetje gek dan daar positieve reacties op te krijgen. Het is voor mij gewoon

normaal deelnemen. Onder de mensen zijn, en dan kijken of je af en toe er ook voor een ander kan zijn.”

Kun je me wat meer vertellen over de doelgroep?

"De mensen aan wie wij als vrijwilligers worden gekoppeld zijn oudere mensen met gebreken en soms raak je ze dus ook kwijt. Dat hoort er gewoon bij. Ik heb op de een of andere manier altijd wel afscheid kunnen nemen. Dat afronden is wel belangrijk voor me. Je hebt het leven met elkaar gedeeld. Dan is afscheid nemen heel gewoon. Een klein jaar heb ik een slechtziende man geholpen. Ons traject begon tijdens het eerste jaar Corona. Toen hij in het ziekenhuis terecht kwam ben ik hem gaan opzoeken. Je bouwt een band met zo’n man op. Het was in de Corona periode en dat maakte het des te intenser. Het is niet alleen boodschappen halen en gaan. Je wordt iemands vertrouwenspersoon, maatje, coach, dochter. Je neemt deel aan het leven van een ander.”

Dus als ik het goed begrijp, neem je als vrijwilliger veel verschillende rollen aan.”

“Dat klopt. Soms ben je bijvoorbeeld iemands maatje naar een ziekenhuis afspraak. Dan ben je meer een persoonlijke begeleider. Of wanneer je dan de boodschappen hebt gedaan ga je het gesprek aan om te kijken hoe iemand er voor staat.”

Gaat het altijd goed?

“Nee, zeker niet! Het klikt natuurlijk niet altijd! Dan moet je ook meteen eerlijk zijn, en de knoop doorhakken. Als je, je vrije tijd met iemand voor een langere periode wil doorbrengen is het wel belangrijk dat het klikt! Ik heb ook echt wel eens aan de telefoon gezeten met het team en gezegd; deze mevrouw, nooit meer! Dan ben je meer de situatie aan het overleven dan dat je echt wat voor de ander kan doen. De enige manier waarop het werkt als vrijwilliger kan slagen, is die ene klik. Dan loopt het, en je krijgt er zoveel dankbaarheid en waardering voor terug. Neem nu mevrouw Westen. Na een leuke middag samen loop ik dan bij haar de trap af en zegt ze; “Dag meissie.” Zo vertederend.

Wat maakt het vrijwilligerswerk zo aantrekkelijk voor je?

“Wat het voor mij zo makkelijk maakt om te doen is dat het geen werk is. Dat is zo belangrijk! Dat maakt dat het vrijwilligerswerk zo puur is, en blijft.”

Naast vrijwilliger sta je ook achter de bar in het buurthuis.

“Als barvrouw of gastvrouw ben ik gewoon lekker aan het kletsen met de buurtgenoten. Het is fijn als je gewaardeerd wordt om wie je bent. Als ik 's avonds thuiskom, weet ik dat ik alles heb om gelukkig voor te zijn. M'n kinderen en kleinkinderen zijn gezond en gesetteld, en ik heb een voldaan leven waar ik nog steeds in staat ben te geven met een lach. Mede omdat je er ook zoveel voor terug krijgt. Het gaat twee kanten op, en dát maakt het zo bijzonder!

Tekst: Aretha-Pam Anpong

Foto's: Paul Starink