Jong ontmoet oud!
Jong ontmoet oud en dit is een échte verrijking.
Mevrouw Farinum is zeer dankbaar voor alle hulp die zij ontvangt.
Toen Corona zich net begon te verspreiden en de impact op de zorg duidelijk werd, viel het dagelijkse leven bijna helemaal stil. De opgelegde maatregelen hadden veel gevolgen voor de samenleving en zo ook voor mevrouw Farinum. Daar onder andere het sociale contact grotendeels wegviel, ontwikkelde zij angstklachten en kwam hiermee bij de huisarts terecht. Die raadde haar aan zich aan te melden bij ‘Voor Elkaar in Zuid’. Zij konden haar proberen te koppelen aan een vrijwilliger, iemand met wie zij eventueel wekelijks een mooie wandeling kon gaan maken of een andere leuke activiteit zodra de maatregelen dit weer zouden toelaten. De beweging en het gezelschap zouden de angstklachten aanzienlijk kunnen verminderen.
De 33-jarige Laila is docent Engels en kwam door een burn-out helaas tijdelijk thuis te zitten. Tijd en ruimte nemen om te herstellen had op dat moment de hoogste prioriteit. Maar na deze periode wilde Laila wel graag weer ergens aan de slag en voelde zij nog steeds de behoefte om zich maatschappelijk in te zetten. Ze werd benaderd om vrijwilliger te worden bij VEIZ, dit voelde meteen goed en al snel werd zij gekoppeld aan mevrouw Farinum. Laila hielp haar in het begin met het wegwijs worden in het gebruik van een tablet voor het project Beelbellen. Dit is een project waarbij oudere mensen leren bellen met een tablet, zodat zij op die manier in contact kunnen blijven met hun dierbaren en vrienden. Mevrouw Farinum geeft aan; ‘’Het beeldbellen heeft mijn leven verbeterd, ik kan hierdoor goed contact onderhouden met mijn kinderen en kleinkinderen.’’. Al snel daarna beginnen ze met de wekelijkse wandelingen. Het prettige aan deze match is dat ze beide vrij bedrijvend zijn, allebei houden van verschillende activiteiten ondernemen en er graag op uitgaan. Mevrouw Farinum vindt het heerlijk om te wandelen maar ook om een dagje een museum te bezoeken of bijvoorbeeld een boottocht te maken.
Naast de hulp van VEIZ gaat mevrouw Farinum ook met plezier naar de dagbesteding die wordt georganiseerd door Cordaan. Hier worden er op de maandag yogalessen gegeven en op de woensdag is er een creatieve middag, waarbij er onder andere wordt geknutseld. Al snel merkt mevrouw Farinum dat de angstklachten verminderen; de lichaamsbeweging heeft een positief effect op haar gemoedstoestand. ‘’De combinatie van beweging en sociaal contact draagt aanzienlijk bij aan de verhoging van de kwaliteit van mijn leven.’’
Mevrouw Farinum en Laila ontwikkelen ondertussen een fijne vriendschap en ondanks de verschillen in generatie hebben zij veel gemeen en klikt het enorm. Laila speelt American Football en haar teamgenoten bieden mevrouw Farinum aan om haar een keer mee te nemen naar een wedstrijd. Dit lijkt haar geweldig en zo geschiedde. Tijdens de wedstrijd ontmoet ze ook de ouders en de oma van Laila, ze hebben ontzettend veel plezier samen en er wordt fanatiek gejuicht. “Wij houden allebei van actief zijn en staan positief in het leven. Het creëren van dit soort herinneringen, zoals de American Football wedstrijd, heeft onze vriendschap versterkt en ons leven verrijkt.’’ zegt mevrouw Farinum. Zodra de maatregelen het wat meer toelaten gaan we er weer op uit, zo staat het museum bezoek al op de planning.
Wat is uw beste herinnering sinds u hulp ontvangt?
‘’Ik ben enorm dankbaar dat ik Laila heb ontmoet. Eén van de beste herinneringen is toch het kijken naar de voetwalwedstrijd van Laila. En daarnaast het ontmoeten van nieuwe mensen, zoals de ouders en de oma van Laila. Zij hebben mij hartelijk ontvangen en daar ben ik dankbaar voor.’’
Laila, wat is jouw beste herinnering sinds je vrijwilliger bent bij VEIZ?
‘’Om mevrouw Farinum op de tribune te zien tijdens mijn wedstrijd van American Football. De wederzijdse interesse heeft onze vriendschap versterkt.’’
Hoe zou je de jonge generatie willen motiveren om te starten met vrijwilligerswerk?
‘’Ik zou de jongeren vooral willen meegeven dat het belangrijk is om iets te doen wat je leuk vindt. Als je een leuke activiteit combineert met vrijwilligerswerk, dan is het niet belastend en heb je er vooral plezier aan.
Het is wel belangrijk om duidelijk je grenzen aan te geven, voor een goede balans tussen werk en vrijwilligerswerk enerzijds en privé anderzijds.
En ik wil nogmaals benadrukken dat leeftijd geen voorwaarde is; leuke activiteiten te ondernemen hoeft niet per sé alleen met leeftijdsgenoten. Als je bijvoorbeeld van wandelen houdt, dan kun je prima gaan wandelen met iemand van een andere generatie.
Vrijwilligerswerk is een échte verrijking voor zowel jong als oud. ‘’
Altijd druk in de weer
Altijd druk in de weer Mijn kinderen zijn trots op me. Het werk wat ik nu doe heeft zo veel meer waarde! Wanneer je bij Puk binnenkomt, stap je in een warm huis vol met herinneringen van een trotse moeder en oma. Het is een huis van een vrouw die het leven en alle mooie momenten viert. De foto’s op de muur laten een verhaal zien van een rijk leven. Haar kinderen, haar man en andere familie leden en vrienden vastgelegd op een moment van vreugde. Als ik met haar aan de eettafel zit met een kop koffie raken we al snel aan de praat. Heel makkelijk, warm, alsof we elkaar al heel lang kennen. Puk was voor dat ze met pensioen ging gelukkig getrouwd met Leo, moeder van een dochter en zoon, en datatypiste van beroep bij bureau Interview (tegenwoordig Ypsos). Na de dood van haar man vond Puk het moeilijk om haar draai te vinden. Ze waren in totaal 44 jaar getrouwd. Puk is in die tijd zelf nog maar 3 jaar verwijderd van haar pensioen. Ze hadden net samen plannen gemaakt om lekker veel en ver de natuur in te gaan, maar ‘het leven’ wilde wat anders. In februari 2014 werd er bij hem de ziekte van Kahler (botkanker) gediagnosticeerd. In de eerste instantie hebben de doktoren hoop dat met de tegenwoordig verbeterde behandelingen hij hiervan kan genezen. Maar een half jaar na de diagnose nam ze afscheid van haar man en moest ze voor het eerst in 44 jaar het leven alléén aan gaan. Wat betekent vrijwilligerswerk voor jou? “Door het vrijwilligerswerk heeft mijn leven meer zingeving gekregen. Meer diepgang. Ik ben altijd datatypiste van beroep geweest. Dan ben je bezig met cijfertjes, resultaten. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan hoor. Ik kreeg van mijn werk destijds ook de ruimte om tussen de middag naar huis te gaan voor mijn kinderen. Dat is tegenwoordig niet meer voor te stellen. Maar het werk wat ik nu doe heeft zo veel meer waarde! Werken met mensen, of met cijfers, dat is natuurlijk gewoon niet te vergelijken met elkaar.” Hoe ben je bij ‘Voor Elkaar In Zuid’ terecht gekomen? “Na de dood van mijn man heb ik eerst een lange tijd thuisgezeten. Het was moeilijk voor mij om m'n draai te vinden. Toen ik zelf met pensioen ging wist ik dat ik in beweging moest komen. Tja je bent natuurlijk gewoon alléén en wat moet je dan? Nu doe ik voor 2 oudere vrouwen per week de boodschappen en sta ik achter de bar in het buurthuis op de tweede van der Helstsstraat. Heel erg fijn! Soms schrik ik van de positieve reacties.” Ze lacht wat onwennig. Vind je het moeilijk om een compliment aan te nemen, of trots te zijn op jezelf? “Ja, ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Mijn kinderen zijn wel trots op me. Het voelt voor mij zo gewoon om mee te draaien en onder de mensen te zijn. Het voelt een beetje gek dan daar positieve reacties op te krijgen. Het is voor mij gewoon normaal deelnemen. Onder de mensen zijn, en dan kijken of je af en toe er ook voor een ander kan zijn.” Kun je me wat meer vertellen over de doelgroep? "De mensen aan wie wij als vrijwilligers worden gekoppeld zijn oudere mensen met gebreken en soms raak je ze dus ook kwijt. Dat hoort er gewoon bij. Ik heb op de een of andere manier altijd wel afscheid kunnen nemen. Dat afronden is wel belangrijk voor me. Je hebt het leven met elkaar gedeeld. Dan is afscheid nemen heel gewoon. Een klein jaar heb ik een slechtziende man geholpen. Ons traject begon tijdens het eerste jaar Corona. Toen hij in het ziekenhuis terecht kwam ben ik hem gaan opzoeken. Je bouwt een band met zo’n man op. Het was in de Corona periode en dat maakte het des te intenser. Het is niet alleen boodschappen halen en gaan. Je wordt iemands vertrouwenspersoon, maatje, coach, dochter. Je neemt deel aan het leven van een ander.” Dus als ik het goed begrijp, neem je als vrijwilliger veel verschillende rollen aan.” “Dat klopt. Soms ben je bijvoorbeeld iemands maatje naar een ziekenhuis afspraak. Dan ben je meer een persoonlijke begeleider. Of wanneer je dan de boodschappen hebt gedaan ga je het gesprek aan om te kijken hoe iemand er voor staat.” Gaat het altijd goed? “Nee, zeker niet! Het klikt natuurlijk niet altijd! Dan moet je ook meteen eerlijk zijn, en de knoop doorhakken. Als je, je vrije tijd met iemand voor een langere periode wil doorbrengen is het wel belangrijk dat het klikt! Ik heb ook echt wel eens aan de telefoon gezeten met het team en gezegd; deze mevrouw, nooit meer! Dan ben je meer de situatie aan het overleven dan dat je echt wat voor de ander kan doen. De enige manier waarop het werkt als vrijwilliger kan slagen, is die ene klik. Dan loopt het, en je krijgt er zoveel dankbaarheid en waardering voor terug. Neem nu mevrouw Westen. Na een leuke middag samen loop ik dan bij haar de trap af en zegt ze; “Dag meissie.” Zo vertederend. Wat maakt het vrijwilligerswerk zo aantrekkelijk voor je? “Wat het voor mij zo makkelijk maakt om te doen is dat het geen werk is. Dat is zo belangrijk! Dat maakt dat het vrijwilligerswerk zo puur is, en blijft.” Naast vrijwilliger sta je ook achter de bar in het buurthuis. “Als barvrouw of gastvrouw ben ik gewoon lekker aan het kletsen met de buurtgenoten. Het is fijn als je gewaardeerd wordt om wie je bent. Als ik 's avonds thuiskom, weet ik dat ik alles heb om gelukkig voor te zijn. M'n kinderen en kleinkinderen zijn gezond en gesetteld, en ik heb een voldaan leven waar ik nog steeds in staat ben te geven met een lach. Mede omdat je er ook zoveel voor terug krijgt. Het gaat twee kanten op, en dát maakt het zo bijzonder! Tekst: Aretha-Pam Anpong Foto's: Paul Starink Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal